STANOWISKO KOMISJI MEDYCZNEJ FEDERACJI ZWIĄZKÓW ALPINISTYCZNYCH
CZĘŚĆ 3
Przenośne komory hiperbaryczne
Przeznaczone dla lekarzy, osób zainteresowanych,
operatorów wypraw trekkingowych i ekspedycji
Th. Küpper, U. Gieseler, J. Milledge
2008
[tłumaczenie polskie: Maciej Uchowicz]
2008
[tłumaczenie polskie: Maciej Uchowicz]
|
Wprowadzenie
Przenośne komory hiperbaryczne stanowią konstrukcje o niewielkiej wadze, przeznaczone do doraźnego leczenia ciężkich postaci ostrej choroby górskiej (ang. AMS, acute mountain sickness), wysokościowego obrzęku płuc (ang. HAPE, high altitude pulmonary oedema) i wysokościowego obrzęku mózgu (ang. HACE, high altitude cerebral oedema). Za pomocą pompy nożnej lub ręcznej do komory tłoczone jest powietrze co powoduje wzrost ciśnienia w jej wnętrzu. Mechanizm działania polega na szybkim zwiększeniu ciśnienia (wzrost ciśnienia tlenu) w organizmie pacjenta, przypominającym szybkie zejście o około 1500 - 2500 metrów. |
CERTEC bag
|
Zasady i działania zabezpieczające w zakresie chorób wysokościowych
• “Złoty standard” chorób wysokościowych stanowi profilaktyka!
Gdzie zabrać komorę hiperbaryczną?
• Brak jest danych potwierdzających stanowisko, że komora powinna być zabierana na każdą wyprawę wysokościową, w tym również wyprawy komercyjne. Nie istnieją regulacje prawne wymagające jej zabrania i do chwili obecnej nie przeprowadzono żadnej sprawy sądowej dotyczącej tego zagadnienia.
• Jej zabranie należy rozpatrywać szczególnie w sytuacji, w której pobyt na dużej wysokości nie wiąże się z szybkim i łatwym zejściem na niższą wysokość lub ewakuacją drogą powietrzną.
2. Znoszenie komory do niżej położonego obozu jest znacznie łatwiejsze i szybsze niż wchodzenie z nią do obozu położonego na dużej wysokości. Niemniej jednak, decyzja o lokalizacji komory zależy od wielu innych czynników i musi być brana pod uwagę w trakcie działań zabezpieczających wyprawę.
Sposób użycia
• Leczenie w komorze hiperbarycznej powinno przebiegać w następujący sposób:
• Zawsze pozostawaj w kontakcie z pacjentem! Pobyt w komorze może być stresujący. Pacjent powinien zawsze wiedzieć co się z nim dzieje lub dookoła niego.
• Zapewnij dopływ świeżego powietrza. Nie wykorzystuj komory w zamkniętych namiotach, szególnie jeśli używane są w nich maszynki lub oświetlenie paliwowe.
Wyniki leczenia/ dalsze postępowanie
• Próby kontrolowane i niekontrolowane wykazują na szybkie zmniejszenie objawów w większości przypadków, utrzymujące się przez kilka godzin.
• Niemniej jednak, przy pozostaniu na jednej wysokości, u większości pacjentów dojdzie do nawrotu objawów, zazwyczaj w ciągu 12 godzin.
• Do chwili obecnej brak jest badań kontrolowanych ciężkich przypadków HAPE lub HACE, ale obserwacje polowe przypadkowo wykazują dobre wyniki nawet w ciężkich przypadkach.
• Po kilku dniach pełnego powrotu do zdrowia można podjąć ostrożną próbę ponowego wejścia (np. [1]).
Problemy z komorami hiperbarycznymi
• W wyniku powolnego przepływu powietrza może dojść do zatrucia CO2
• Uszkodzenie zamka, zastawek lub samej komory
• “Złoty standard” chorób wysokościowych stanowi profilaktyka!
- Profilatyka jest lepsza niż najlepsze leczenie!
- Należy przyjąć schemat zwiększania wysokości prowadzący do dobrej aklimatyzacji!
- Opóźnia to aklimatyzację!
- Ale ich działanie jest chwilowe.
• Zyskany czas wykorzystaj na zejście!
• Staraj się postępować tak, aby nie doszło do nawrotu w ciężkich przypadkach! Zaleca się, aby pacjent nie chodził – nawet na niewielkie odległości – chyba, że nie można tego uniknąć w trakcie zejścia. Poszkodowany nie powinien przy tym podejmować dodatkowego wysiłku. - Jest to procedura przeznaczona wyłącznie do leczenia doraźnego!
• Nie zastępuje zejścia lub ewakuacji na niższą wysokość.
- Zejście lub ewakuacja na niższą wysokość, co najmniej na taką, na której pacjent wcześniej czuł się dobrze.
- Tlen / leki (w połączeniu z pkt. 1.)
- Komora hiperbaryczna (w połączeniu z pkt. 1. i 2.)
- Wyłącznie leki (w sytuacji, kiedy niemożliwa jest realizacja pkt 1. - 3.)
- Komorę mogą obsługiwać wyłącznie osoby przeszkolone! Po używaniu komory przez osoby nieprzeszkolone obserwowano ciężkie powikłania (np. nasilona hiperkania, uszkodzenie błony bębenkowej itp.).
- Przed wyprawą/wspinaczką należy przeprowadzić ćwiczenia demonstracyjne, które powinni odbyć wszyscy członkowie grupy pod nadzorem doświadczonego instruktora.
- Obsługa komory wymaga dużo wysiłku, szczególnie na dużych wysokościach. W związku z tym, górna granica zastosowania wynosi około 7000 m. Powyżej tej wysokości, preferowane jest stosowanie tlenu i leków.
Gdzie zabrać komorę hiperbaryczną?
• Brak jest danych potwierdzających stanowisko, że komora powinna być zabierana na każdą wyprawę wysokościową, w tym również wyprawy komercyjne. Nie istnieją regulacje prawne wymagające jej zabrania i do chwili obecnej nie przeprowadzono żadnej sprawy sądowej dotyczącej tego zagadnienia.
• Jej zabranie należy rozpatrywać szczególnie w sytuacji, w której pobyt na dużej wysokości nie wiąże się z szybkim i łatwym zejściem na niższą wysokość lub ewakuacją drogą powietrzną.
- Na przykład, należy rozważyć jej przechowywanie w obozach usytuowanych na przełęczy lub dolinie na dużej wysokości, jeśli droga zejściowa zawiera odcinki podejściowe.
- W przypadku zabrania, komora powinna być składowana w najwyżej położonym obozie z co najmniej dwóch powodów:
2. Znoszenie komory do niżej położonego obozu jest znacznie łatwiejsze i szybsze niż wchodzenie z nią do obozu położonego na dużej wysokości. Niemniej jednak, decyzja o lokalizacji komory zależy od wielu innych czynników i musi być brana pod uwagę w trakcie działań zabezpieczających wyprawę.
Sposób użycia
• Leczenie w komorze hiperbarycznej powinno przebiegać w następujący sposób:
- Należy ją używać w połączeniu z farmakoterapią (deksametazon w ciężkiej postaci AMS / HACE, nifedypina o przedłużonym uwalnianiu w HAPE)
- Przed wejściem do komory skontrolować reakcję pacjenta na wzrost ciśnienia w uszach! Problemy laryngologiczne na wysokości są powszechne. Komorę napełniać powoli sprawdzając, czy pacjent nadmuchał uszy (jeśli nie: zmniejszyć tempo pompowania!).
• Jeśli poszkodowany zgłasza wcześniejsze problemy z uszami, przed wejściem do komory powinien zastosować aerozol udrażniający i odczekać następnie 5-10 minut do chwili wystąpienia działania leku. Pacjent powinien zabrać aerozol ze sobą do komory. - Przed wejściem do komory pacjent powinien oddać mocz i wypróżnić się (jeśli konieczne).
- Poszkodowanego należy tak usytuować w komorze, aby cię widział, oraz żebyś ty widział pulsoksymetr (jeśli używany).
- Pacjenci powinni oddychać normalnie i “nadmuchiwać” uszy w trakcie napełniania komory. W przypadku problemów z wyrównywaniem ciśnienia w uszach, przed napełnieniem komory pacjent powinien zastosować donosowy aerozol udrażniający (np. Xylometazolin Spray).
- Ciśnienie w komorze należy zwiększyć na okres od 60 do 120 minut. Po 120 minutach należy spodziewać się braku dalszej poprawy. Zwiększenie ciśnienia następuje poprzez pompowanie do wystąpienia slyszalnego syku z zastawki upustowej.
- Należy pamiętać o stałym dopompowywaniu powietrza do komory (około 40 l/min, częstość 8 – 12 cykli / min)! Zapewnia to nie tylko stałe ciśnienie w komorze, ale również wysokie ciśnienie parcjalne tlenu oraz niskie dwutlenku węgla, co pozwala uniknąć zatrucia CO2.
- Za pomocą pulsoksymetru kontroluj SaO2 pacjenta (jeśli urządzenie jest dostępne). Urządzenie musi być widoczne przez okienko w worku.
- Pacjenci z HAPE mogą nie tolerować pozycji leżącej na plecach. Do ułożenia ciała pod kątem około 30° z głową uniesioną ku górze wykorzystaj rzeźbę terenu.
- W ciężkich przypadkach, dodatkowe zmniejszenie obajwów można uzyskać za pomocą tlenu do oddychania w przepływie 4 – 6 l/min z butli umieszczonej w komorze (wewnątrz komory nie powoduje to zagrożenia zapłonem lub wybuchem).
- Jeśli po 60 do 120 minut objawy ulegną zmniejszeniu, podejmij próbę zejścia. Zabierz komorę hiperbaryczną ze sobą – przyda się do dodatkowej sesji w sytuacji ponownego nasilenia objawów!
- Jeśli po 120 minutach objawy nie ulegną zmniejszeniu, pod uwagę należy brać powikłania lub inne przyczyny (zakrzepica, infekcja, udar słoneczny, hipotermia, ciężkie odwodnienie i inne).
- W przypadku wątpliwości co do przyczyny obajwów można podjąć próbę leczenia w komorze, ponieważ nie istnieją do tego przeciwwskazania, oprócz konieczności resuscytacji.
- Stan nieprzytomny nie jest przeciwwskazaniem, o ile ciało zostanie ułożone w odpowiedniej pozycji (pozycja bezpieczna).
- Jeśli pacjent zgłasza uczucie ciśnienia lub bólu w uszach w trakcie opróżniania komory, natychmast zwolnij tempo.
- Uwaga: Ilość tlenu jest ograniczona, natomiast użycie komory hiperbarycznej jest ograniczone tylko zapasem sił ludzkich potrzebnych do jej napełnienia i utrzymania ciśnienia!
- Zawsze pamiętaj o odizolowaniu komory od podłoża, powierzchni zimnych lub zmrożonych! W zimnym otoczeniu pacjent musi być izolowany w komorze za pomocą śpiwora lub odzieży.
- Do izolacji w komorze nie należy używać odzieży puchowej. Z powodu wysokiej wilgotności, preferowana jest odzież polarowa.
- Chroń przed bezpośrednim działaniem promieni słonecznych lub zapewnij cień! Słońce może rozgrzać komorę do niepożądanej temperatury.
• Zawsze pozostawaj w kontakcie z pacjentem! Pobyt w komorze może być stresujący. Pacjent powinien zawsze wiedzieć co się z nim dzieje lub dookoła niego.
• Zapewnij dopływ świeżego powietrza. Nie wykorzystuj komory w zamkniętych namiotach, szególnie jeśli używane są w nich maszynki lub oświetlenie paliwowe.
Wyniki leczenia/ dalsze postępowanie
• Próby kontrolowane i niekontrolowane wykazują na szybkie zmniejszenie objawów w większości przypadków, utrzymujące się przez kilka godzin.
• Niemniej jednak, przy pozostaniu na jednej wysokości, u większości pacjentów dojdzie do nawrotu objawów, zazwyczaj w ciągu 12 godzin.
• Do chwili obecnej brak jest badań kontrolowanych ciężkich przypadków HAPE lub HACE, ale obserwacje polowe przypadkowo wykazują dobre wyniki nawet w ciężkich przypadkach.
• Po kilku dniach pełnego powrotu do zdrowia można podjąć ostrożną próbę ponowego wejścia (np. [1]).
- Zadbaj o perfekcyjną aklimatyzację. Profil wysokościowy powinien mieć charakter bardziej “zachowawczy”, niż poprzednio.
- Prowadź obserwację objawów choroby wysokościowej i jeśli nastąpi ich nawrót, zejdź natychmiast na wysokość, na której czułesz się dobrze.
- Nie próbuj ponownego wejścia, jeśli przyjmujesz leki mogące zamaskować objawy choroby wysokościowej.
Problemy z komorami hiperbarycznymi
• W wyniku powolnego przepływu powietrza może dojść do zatrucia CO2
- o Zapewnij odpowiednią wentylację komory (>40 l/min, patrz wyżej)!
- o Do komory zabierz plastikową torebkę
- o Przed wejściem można przyjąć leki przeciwwymiotne
- o Do uniesienia górnej połowy ciała wykorzystaj teren.
- Pozostawaj w stałym kontakcie wzrokowym i słuchowym z pacjentem.
- Umieść komorę i pacjenta w pozycji w której będzie mógł komfortowo wyjrzeć na zewnątrz w dowolnej chwili.
- Staraj się wyjaśnić, że sytuacja może być nieprzyjemna przez jakiś czas, ale choroba wysokościowa może zagrażać życiu. To oznacza: z tych dwóch możliwości komora jest lepsza.
• Uszkodzenie zamka, zastawek lub samej komory
- Transportuj komorę ostrożnie i posługuj się nią w odpowiedni sposób.
- Przetestuj ją przed każdą wyprawą.
- Zabierz samoprzylepną taśmę uszczelniającą.
|
Typy komór
• Worek GAMOWA
• Worek CERTEC
• Przenośna komora wysokościowa (ang. PAC, portable altitude chamber)
• Kask TAR (jeszcze nie dostępny, w przyszłości może stanowić alternatywę)
|
|
Piśmiennictwo
1. Litch, J.A. and R.A. Bishop, Reascent following resolution of high altitude pulmonary edema (HAPE). High Alt Med Biol, 2001. 2(1): p. 53-5.
Członkowie Komisj Medycznej UIAA (w porządku alfabetycznym)
C. Angelini (Włochy), B. Basnyat (Nepal), J. Bogg (Szwecja), A.R. Chioconi (Argentyna), S. Ferrandis (Hiszpania), U. Gieseler (Niemcy), U. Hefti (Szwajcaria), D. Hillebrandt (Wielka Brytania.), J. Holmgren (Szwecja), M. Horii (Japonia), D. Jean (Francja), A. Koukoutsi (Grecja), J. Kubalova (Republika Czeska), T. Kuepper (Niemcy), H. Meijer (Holandia), J. Milledge (Wielka Brytania), A. Morrison (Wielka Brytania), H. Mosaedian (Iran), S. Omori (Japonia), I. Rotman (Republika Czeska), V. Schoeffl (Niemcy), J. Shahbazi (Iran), J. Windsor (Wielka Brytania)
Historia niniejszych zaleceń
Pierwsza wersja została napisana przez P. Baertsch, F. Berghold, J.P. Herry i O. Oelz (2000). W tym samym roku została zmodyfikowana przez J. Milledge. Na spotkaniu Komisji Medycznej UIAA w Parku Narodowym Snowdonia w 2006 roku, Komisja zdecydowała o aktualizacji zaleceń. Wersja przedstawiona powyżej otrzymała akceptację na spotkaniu Komisji w Adrspachu – Zdonovie (Republika Czeska) w 2008 roku.
1. Litch, J.A. and R.A. Bishop, Reascent following resolution of high altitude pulmonary edema (HAPE). High Alt Med Biol, 2001. 2(1): p. 53-5.
Członkowie Komisj Medycznej UIAA (w porządku alfabetycznym)
C. Angelini (Włochy), B. Basnyat (Nepal), J. Bogg (Szwecja), A.R. Chioconi (Argentyna), S. Ferrandis (Hiszpania), U. Gieseler (Niemcy), U. Hefti (Szwajcaria), D. Hillebrandt (Wielka Brytania.), J. Holmgren (Szwecja), M. Horii (Japonia), D. Jean (Francja), A. Koukoutsi (Grecja), J. Kubalova (Republika Czeska), T. Kuepper (Niemcy), H. Meijer (Holandia), J. Milledge (Wielka Brytania), A. Morrison (Wielka Brytania), H. Mosaedian (Iran), S. Omori (Japonia), I. Rotman (Republika Czeska), V. Schoeffl (Niemcy), J. Shahbazi (Iran), J. Windsor (Wielka Brytania)
Historia niniejszych zaleceń
Pierwsza wersja została napisana przez P. Baertsch, F. Berghold, J.P. Herry i O. Oelz (2000). W tym samym roku została zmodyfikowana przez J. Milledge. Na spotkaniu Komisji Medycznej UIAA w Parku Narodowym Snowdonia w 2006 roku, Komisja zdecydowała o aktualizacji zaleceń. Wersja przedstawiona powyżej otrzymała akceptację na spotkaniu Komisji w Adrspachu – Zdonovie (Republika Czeska) w 2008 roku.
